سخن بزرگان : لوریس چکناواریان

در صورت آدمی دو چیز مهم است:
یکی "لبخند" و دیگری "عمق نگاهش".
این دو را هم هیچ جراحی نمی‌تواند به انسان بدهد.
لبخند آدمی اقیانوس صورتش است و چشم‌هایش آفتاب.
هر صورتی که آفتاب درخشان و اقیانوس مواج ندارد، یعنی هیچ ندارد.

شکرگزار باشید

 با اینکه دنیا پر از درد و ناراحتی است
اما پر از آدمهای شجاعی هم هست که بر آنها غلبه می‌کنند.
گاهی‌ اوقات باید اتفاقاتی که افتاده را فراموش کنید
و قدردان آن چیزهایی باشید که هنوز وجود دارند
و به آینده بنگرید که چه چیزهایی برایتان به ارمغان خواهد آورد.
حتی اگر شرایط سخت شود، باید به آینده نگاه کنید.
همین دیشب گرسنه نخوابیده‌اید، جایی برای خوابیدن داشته‌اید،
لباس امروز صبحتان را خودتان انتخاب کرده‌اید،
به آب آشامیدنی سالم، امکانات پزشکی و به اینترنت دسترسی دارید،
می‌توانید بخوانید و ...
اینها باید یادتان بیندازد که برای چیزهایی که دارید شکرگزار باشید.

عظمت

یکی گفت：
چه دنیای بدی
حتی شاخه های گل هم خار دارند!

دیگری گفت：
چه دنیای خوبی
حتی شاخه های پر خار هم گل دارند!

عظمت در تفکر است،در نوع نگرش، نه در چیزی که میبینیم...!!!

من در محیطی زندگی می‌کنم که وقتی کسی می‌میرد، می‌گویند راحت شد...

به راستی مگر ما چگونه زندگی میکنیم که با مرگ راحت میشویم؟
ما امروزه خانه های بزرگتر، اما خانواده‌های کوچکتر داریم؛
مدارک تحصیلی بالاتر، اما درک عمومی پائینتر داریم
آگاهی بیشتر، اما قدرت تشخیص کمتر داریم؛
بدون ملاحظه ایام را می‌گذرانیم،
خیلی کم می خندیم;
خیلی تند رانندگی می کنیم،
خیلی زود عصبانی می شویم؛
تا دیروقت بیدار می مانیم ، خیلی خسته از خواب بر می‌خیزیم؛
خیلی کم مطالعه می کنیم؛
و خیلی زیاد دروغ می گوئیم؛
زندگی ساختن را یاد گرفته ایم اما زندگی کردن را نه؛
ما ساختمانهای بلندتر داریم اما طبع کوتاهتر ؛
بیشتر خرج می کنیم اما کمتر داریم ،
بیشتر می خریم ، اما کمتر لذت می بریم ؛
ما تا ماه رفته و برگشته ایم اما قادر نیستیم برای ملاقات عزیزی از یک سوی خیابان به آن سو برویم ؛
فضای بیرون را فتح کرده ایم ، اما فضای درون را نه ؛
بیشتر برنامه میریزیم اما کمتر به انجام می رسانیم؛
عجله کردن را آموخته ایم و صبر کردن را نه.
مگر بیشتر از یک بار در زندگى فرصت داریم,,,؟
آرزوی زندگی کردن دارم براتون.
زندگی به معنای واقعی...

اعتبار آدم ها به حضورشان نیست

اعتبار آدم ها به حضورشان نیست

به دلهره ای است که در نبودشان احساس میشود
بعضی از نبودن ها را هیچ بودنی ، پر نمیکند
حواسمان باشد.